Ik ‘had’ kanker. En daarna had ik weer een bult (en elke muggenbult was potentieel :-), en ik raakte in paniek. NLP of niet.

Iedereen probeerde me te troosten door me te vertellen dat het niks zou zijn, ze het gevoel hadden dat het wel goed zou komen, door me te vertellen dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Right, ik voelde wel iets in m’n borst, het deed pijn en daarom maakte ik me zorgen. Uiteindelijk had ik gelijk, er zat een cyste (met oud en onschuldig wondvocht). Godzijdank onschuldig.

Maar die éne reactie, van een van onze NLP Pracs, dáár had ik wat aan: “Wat erg voor je.” PUNT. Dat is er een die me altijd bijblijft en daar heb ik geen dagboek voor nodig.

Dankjewel Janine.

Elke, iedereen, niemand, altijd, nooit, nergens, overal: generalisaties, universal quantifiers, die als mensen dat vaak zeggen beperkend werken. Iedereen? Nee Janine niet, en eigenlijk nog wel een paar mensen … :-). Maar echt, het zal me altijd bijblijven en elke keer dat ik eraan denk, ben ik dankbaar voor die opmerking.